Znana również jako mononukleoza lub mononukleoza Pfeiffera lub gorączka gruczołowa, mononukleoza zakaźna może być rozpoznana po stanach zapalnych węzłów chłonnych i ciągłym zmęczeniu. Nazwa choroby wynika ze wzrostu liczby leukocytów jednojądrzastych należących do białych krwinek. Przyczyną choroby jest wirus EBV (wirus Epstein – Barr) lub w niektórych przypadkach wirus cytomegalii. Oba te wirusy należą do rodziny herpes simplex. Według statystyk większość dorosłych w Stanach Zjednoczonych jest narażona na wirus Epstein – Barr, bardzo rozpowszechniony wirus. Chociaż wirus nie wykazuje żadnych widocznych skutków u dzieci, ma to miejsce u nastolatków, co może prowadzić do mononukleozy zakaźnej w prawie pięćdziesięciu procentach przypadków narażenia na wirusa.
Drugi wirus o nazwie cytomegalowirus, który również należy do rodziny herpes simplex, powoduje powiększenie komórek. Według statystyk około osiemdziesięciu procent nastolatków zarażonych tym wirusem na ogół nie widzi żadnych dalszych objawów.
Stan trwa zwykle 1-2 miesiące. Objawy mogą różnić się w zależności od nastolatka, ale mogą obejmować stany zapalne węzłów chłonnych w takich obszarach, jak pachwiny, szyja i pachy, gorączka, ciągłe zmęczenie, powiększenie śledziony, ból gardła w wyniku zapalenia migdałków, który może utrudniać przełykanie i trwać długo. nie najmniejsze uszkodzenie wątroby, które może prowadzić do krótkotrwałej żółtaczki. U niektórych nastolatków mogą również wystąpić takie objawy, jak ból brzucha, krwotok wybroczynowy, bóle mięśni, ból głowy, depresja, utrata apetytu, wysypka skórna, osłabienie, zawroty głowy, powiększenie prostaty, suchy kaszel, obrzęk narządów płciowych oraz opuchnięte i opuchnięte oczy. Niektórzy rodzice są zdziwieni objawami mononukleozy, ponieważ może być podobna do innych schorzeń. W takich przypadkach można bezpiecznie skonsultować się z lekarzem.
http://dermacea.pl/produkt/magnipsor-white-150ml-masc-na-luszczyce-bez-recepty/
Wirusy są zwykle przenoszone na inne osoby poprzez ślinę (powód, dla którego nazywa się to również chorobą pocałunków), krew, dzielenie się napojami i dzieleniem się naczyniami. Objawy zwykle trwają 4-6 tygodni i nie przekraczają 4 miesięcy. Choroba jest diagnozowalna, ale wymaga dokładnej historii medycznej nastolatka. Diagnoza obejmuje również badanie fizykalne nastolatka i opiera się na objawach zgłaszanych lekarzowi. Diagnoza jest dodatkowo poparta testami laboratoryjnymi, takimi jak badanie krwi, test na przeciwciała i test na liczenie białych krwinek.
Ogólnie zaleca się odpoczynek około miesiąca, a po ustąpieniu ostrych objawów można wznowić normalne czynności. Należy również zadbać o unikanie ciężkich aktywności fizycznych, a także aktywności lub sportów z kontaktami fizycznymi. Należy również uważać, aby przez kilka miesięcy nie jeść w nadmiarze słodyczy.